GLORIA

I.

GLORIA

fama est alicuius cum laude, unde a γλῶςςα, lingua, nonnullis deducitur. Eius limites quam ampli, dicat Plin. l. 2. c. 68. Hae tot portiones terrae, imo vero --- mundi punctus (neque enim est aliud terra in universo) Haec est materia gloriae nostrae, haec sedes; hîc exercemus imperia, hîc opes cupimus, hîc tumultuatur genus humanum etc. Idem tamen et aeternam eam agnoscens, sic iterum eleganter, l. eod. c. 7. Deus est mortali iuvare mortalem, et haec ad aeternam gloriam via? Hac proceres iêre Romani, et quae sequuntur. Imo non suam homini quaerendam magis, quam Numims, etiam eminus vidêre Gentiles: gloriae hominum immodicae, seu, ut Tertull. loquitur, enormiori, Deos invidere dictitantes. Mart. l. 6. Epigr. 29. cuius Epigraphe Epitaphium Glauciae ad viatorem v. 7.

Immodicis brevis est aetas et rara senectus.

Et succensêre, Stat. Theb. l. 6. v. 691.

Atque illi extemplo, cui spes infringere dulce

Immodicas, Fortuna venit. ————

peculiari huic rei Numine constituto, Fortunâ, seu Nemesi, omnis atrogantiae vindice: quod proin, si quae gloriatio excidislet, consestim deprecabantur. Aus. Edyll. 14.

Absistat Nemesis, serat et Fortuna iocantem;

Quemadmodum ad invidiam Deorum placandam in aedibus suis res turpiculas, mutonia appellat Glossographus, Graeci προβασκάνια dixêre, suspendere solebant. Qua dere vide Des. Herald. ad Mart. et Barth. ad Stat. d. l. nec non infra, in voce Nemesis. Apud Recentiores.

II.

GLORIA

in Excelsis Deo etc. Hymnus Angelicus, Δοξολογία Graecis Patribus, dictus est: qui ut in S. Eucharistia caneretur, Telesphorus Papa instituisle dicitur Baron. ad A. C. 154. n. 2. Symmachus postea Pomifex, ut Dominicis diebus rantum, et Martyrum festivitatibus, cantaretur, ordinavit. Baron. id. ad A. C. 514. n. 12. Et quidem primitus solis Episcopis, temporibus modo dictis, hymnum hunc canere licuisle; Presbyteris vero non nisi Paschatis die id conceslum, habetur in Sacramentar. Gregoriano. Unde ex privilegio peculiari idem Casinensi Abbati indultum a Zacharia discimus ex Bullario Casin, Tom II. constit. 7. n. 6. Bonifacius dein sanxit, ut feriâ quintâ Caenae Domini quoque decantaretur, ob signum laetitiae, in publicorum paenitentium reconciliatione, quae hoc die celebratur, etc. Quam in rem plura qui scire desiderat, adeat Macros Fratres in Hierol. qui inter alia in eadem Ecclesia, Gloria, Laus et Honor, ad processionem, in Dominica Palmarum cani, addunt. Vide quoque supra ubi de Doxiologia infra in voce Inclinatio: et quae de Doxologia SS. Trin. de Doxologia, item Hymni Eccl. parte, erudite congessit I. Casp. Suicerus ubi supra in voce Δοξολογία. At Gloria Tibi Domine, a populo quando consueverit in Ecclefia acclamari, vide supra Diptagus.

III.

GLORIA

titulus est honorarius, conceslus Regibus Magnatibusqueve. Auastas. Bibl. in Martino de Exarcho: Opertet Gloriam tuam, ut, sicut nobis suggessit Paulus Patriarcha huius a Deo conservandae urbis, peragere etc. Unde Gloriosi dicti praecipui Magistratus. Idem in Ioh. PP. quomodo nobis suggessit Platon gloriosus Patricius et Eupraxius gloriosus. Reges etiam interdum ita compellatos, multis probat Bivarius Comm. ad Pseudo Maximum p. 65. et seqq. ubi eiusmodi titulum Wisigothorum inprimis Reges affectasse observat. Triboniano vero IC. Gloriosissimi elogium tribuitur l. ult. Cod. de lib. praet. Vide Ioh. Clavin. Lexic. Iurid. et C. du Fresne in Gloss. De Filio Dei autem, et Spiritu S. voce Δόξης, Gloriae, indigitatis apud Scriptores Eccl. Ioh. Casp. Suicer. Thes. Ecel. in Κόξα.